Laelia pumila

(Hooker) Rchb. f. 1853-4
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Epidendreae
Podplemię: Laeliinae

 

Foto: © Greg Allikas - www.orchidworks.com.

Laelia pumila

Występowanie:

Brazylia. Rośliny pochodzą ze stanów Espirito Santo i Minas Gerais. Obszar występowania rozciąga się na zachód od centralnego Espirito Santo do głębokiego interioru w Minas Gerais, oraz od Belo Horizonte na południu do Pedra Azul na północy. Rośliny rosną zwykle na drzewach w stosunkowo rzadkich, wilgotnych lasach, wzdłuż rzek i bagien, na wysokości 600-1300 m npm. Najczęściej rosną na stanowiskach chronionych, nisko na pniach drzew. 

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 31°C i 6°C.
Opady od 5 mm w styczniu do 236 mm w czerwcu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 22,2/10,6°C w styczniu do 27,8/17,3°C w sierpniu.
Okres kwitnienia: od września do listopada, ale może kwitnąć cały rok, oprócz lata.

Uwagi różne:

W naturze rośliny zwykle kwitną latem, ale czasami kwitnienie zdarza się w innych porach roku.


Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Epifit o wzroście sympodialnym i wysokości 20 cm.

Pseudobulwy:

Pseudobulwy mają długość 3-8 cm. Są proste, o wydłużonym cylindrycznym kształcie, znajdują się na grubym kłączu, oddzielone od siebie o ok. 1 cm. Nowe przyrosty są gładkie, pękate i pokryte cienką osłonką, która z wiekiem wysycha, staje się papierowa i odpada, a pseudobulwa ulega niewielkiemu zmarszczeniu.

Liście:

Liście mają długość 10,0-12,5 cm i szerokość 3 cm. Każdy przyrost wytwarza jeden, dość mięsisty liść o kształcie podłużno-cylindrycznym.

Kwiatostan:

Krótki. Łodyga kwiatowa wyrasta z wierzchołka nowego, niedojrzałego przyrostu. Zagięte młode liście stanowią osłonę dla rozwijających się pąków kwiatowych.

Kwiaty:

1-2. Okazałe, pachnące kwiaty mają ok. 8-10 cm średnicy, ale zdarzają się i takie o średnicy 13 cm. Wydłużone płatki okółka zewnętrznego i nieco szersze płatki okółka wewnętrznego mają zwykle 4-5 cm długości. Górny płatek odchyla się do tyłu, a płatki często zwisają lub opadają i odwijają się do tyłu przy końcach. Znaleziono jednak rośliny z płasko otwartymi kwiatami, bez opadających płatków, które są wysoko cenione przez hodowców. Płatki okółków zewnętrznego i wewnętrznego mają zwykle kolor różowawo-lawendowy, ale zmienna jest jego intensywność. Opisano wiele odmian kolorystycznych - barwy zmieniają się od białej poprzez prawie niebieską do różowej. Warżka może być biała lub żółta u podstawy, a pofalowane, wklęsłe części wierzchołkowe płatka są ciemno-purpurowe. Trójklapowa warżka ma prawie 5 cm długości. Boczne klapy zawijają się do góry tworząc dużą rurkę wokół prętosłupa. Wewnątrz rurki warżka ma 3-5 grubych, podłużnych żyłek o kształcie zębów, które są wzniesione, ale niezbyt zagięte. Środkowa żyłka kończy się dobrze widoczną małą kępką wystającą z gardzieli.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina ciepłolubna.

Średnia temperatura dnia w lecie wynosi 26-27°C, średnia nocy to 17°C, co daje amplitudę dobową 8-11°C.

Światło:

25000-35000 luksów. Umiarkowane albo jasne światło powinno być nieco rozproszone. Bezpośrednie południowe słońce może powodować oparzenia. The McQueens (1993) podają, że ich rośliny lepiej kwitną, gdy natężenie światła jest możliwie maksymalne. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.

Podlewanie:

Opady deszczu są umiarkowane, a nawet obfite, od początku wiosny aż do jesieni, i tylko w czasie 3-5 zimowych miesięcy jest nieco bardziej sucho. Uprawiane rośliny powinny być mocno podlewane w okresie pełnego wzrostu, ale korzenie muszą zawsze szybko wysychać po podlaniu. Gdy na jesieni nowe przyrosty osiągną dojrzałość, ilość wody należy stopniowo zmniejszyć. 

Nawożenie:

W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Nawóz o dużej zawartości azotu jest korzystny w okresie od wiosny do połowy lata, a nawóz bogatszy w fosfor może być stosowany późnym latem i jesienią.

Podłoże:

Małe doniczki lub koszyczki, dające przestrzeń na 1-2-letni przyrost, powinny być wypełnione bardzo grubym, luźnym, szybko wysychającym podłożem. Podłoże musi zapewnić odpowiednią cyrkulację powietrza, aby korzenie szybko wysychały po podlaniu. Podłoże w większych pojemnikach zbyt długo pozostaje wilgotne po podlaniu. Jeśli korzenie nie wysychają szybko po podlaniu, grozi to wystąpieniem zgnilizny. Niektórzy hodowcy uważają, że rośliny lepiej rosną, gdy umocowane są do dużych kawałków paproci drzewiastej, ale tak mocowane rośliny wymagają wysokiej wilgotności i może być potrzebne kilkukrotne podlewanie w ciągu dnia, w okresie wyjątkowo suchej i gorącej pogody. Przesadzanie lub podział rośliny powinny być wykonywane, gdy rozpocznie się wzrost nowych korzeni.

Wilgotność powietrza:

Nie ma danych dotyczących podanej lokalizacji. Dane ze stacji położonych w pobliżu pokazują, że prawdopodobna średnia wilgotność wynosi 80-85% przez cały rok. Ta wilgotność może być nawet wyższa nad brzegami strumieni i w bagnistych siedliskach.

Okres spoczynku:

Średnia temperatura zimą wynosi w dzień 22-23°C, a w nocy 11-12°C, dając dobową różnicę rzędu 11°C. Mimo stosunkowo zimnych nocy zanotowanych na stacjach meteorologicznych, hodowcy uważają warunki umiarkowane za idealne dla tych roślin. Zimą opady deszczu w siedliskach naturalnych są małe, ale dodatkowa wilgoć pochodzi z obfitych porannych ros. Zimą hodowane rośliny potrzebują mniej wody. Powinny one przesychać pomiędzy podlewaniami, ale nie powinny być suche przez dłuższy okres. Odpowiednią wilgotność na większości obszarów zapewnia zraszanie od czasu do czasu pomiędzy niezbyt częstymi podlewaniami. Nawożenie należy zredukować lub całkowicie wyeliminować aż do momentu, gdy wiosną rozpocznie się intensywniejsze podlewanie.